Οι λεμονόκουπες του ιδιωτικού τομέα δεν έχουν άλλο ζουμί…

“Υπάρχει μια γραμμή, κάτω από την οποία δεν μπορεί να πιέσεις ακόμη περισσότερο τους εργαζόμενους και τους μισθωτούς. Τώρα πρέπει να πληρώσουν και οι έχοντες. Και νομίζω ότι θα ήταν μια δίκαιη συμπεριφορά από τους κρατούντες να πιέσουν και τους έχοντες να ανοίξουν το πορτοφόλι τους.

Γιατί φοβάμαι ότι πολλοί από τους έχοντες έχουν καβούρια μέσα στην τσέπη” είπε προχθές ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. Χθες ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος υπό μία έννοια “απάντησε” δίνοντας την εισήγηση των 30 σημείων –για… 230 μίλησε- που εμποδίζουν την επιχειρηματικότητα. Ανάμεσα σε όσα ορθά επεσήμανε για την επιβάρυνση των επιχειρήσεων από τη γραφειοκρατία και την κρατική δυσκαμψία, για τους παραλογισμούς και τα αντικίνητρα, όπως και για κάθε λογής εισφορές υπέρ τρίτων, ο ΣΕΒ δεν απέφυγε τον πειρασμό των προτάσεων για ακόμη πιο “ελαστικές” εργασιακές σχέσεις. Προτείνει π.χ. ως λύση τον συμψηφισμό της υπέρβασης του ημερήσιου ωραρίου έως δύο ώρες πέραν του οκταώρου και να επιτρέπεται η απασχόληση την έκτη ημέρα με χορήγηση αναπληρωματικής ανάπαυσης. Τι θα απομείνει στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα σ’ αυτή τη χώρα, που εδώ και χρόνια δεν τηρούνται σε πολλούς κλάδους και ακόμη περισσότερες επιχειρήσεις, ούτε τα προσχήματα; Πολύ λίγα και σίγουρα όχι αυτά που επιτρέπουν στον μισθωτό που μοχθεί να ζήσει με αξιοπρεπή τρόπο.

Τώρα τους φταίει το κράτος;
Ας πούμε λοιπόν μερικές αλήθειες -ή τις άλλες αλήθειες- σε σχέση με τις ελληνικές επιχειρήσεις. Οι περισσότερες από αυτές, ανεξαρτήτως μεγέθους, έχουν αρχίσει εδώ και δύο δεκαετίες να κατεβάζουν δραστικά το κόστος μισθοδοσίας τους, προσλαμβάνοντας οικονομικούς μετανάστες. Δεν εξετάζουμε καν αν ήταν νόμιμα προσληφθέντες ή ημιπαράνομα ή εντελώς παράνομα, διότι θα μπερδευτούμε άσκοπα. Η ουσία είναι ότι μεγάλοι κλάδοι, όπως π.χ. ο κατασκευαστικός, λειτούργησε επί χρόνια σε επίπεδο εργατών με μετανάστες, και οι μεγάλες επιχειρήσεις αυτού του κλάδου διασφάλισαν πολλαπλάσια κερδοφορία λόγω των χαμηλών ημερομισθίων και των εισαγόμενων χεριών. Οι μεγάλες επιχειρήσεις πράγματι αποδίδουν στο κράτος παραπάνω από το μισό του συνόλου των φόρων κατ’ έτος. Όμως αποδεδειγμένα με στοιχεία και αριθμούς, συγκρίσεις και ντοκουμέντα, “αλωνίζουν” τιμολογιακά σε βάρος των καταναλωτών, διότι σε μια αγορά σαν την ελληνική δεν έχουν παρά να “συνεννοηθούν” άτυπα μεταξύ τους για να πωλούν πανάκριβα σε σχέση με άλλες αγορές. Ευνοήθηκαν απ’ αυτήν την πρακτική οι εργαζόμενοί τους; Είδαμε να ευημερούν π.χ. οι απλοί υπάλληλοι στον κλάδο τροφίμων ή στην τσιμεντοβιομηχανία ή στις τηλεπικοινωνίες ή στις τράπεζες; Πέραν αυτών, μπορεί ένας εκπρόσωπος των μεγάλων επιχειρήσεων να μας πει πού επανεπένδυσαν την προηγούμενη “χρυσή περίοδο”; Μήπως εκτός συνόρων, σε άλλες, πιο ελκυστικές για ακόμη μεγαλύτερα κέρδη αγορές; Διότι εντός επικράτειας ούτε μία σοβαρή, άξια λόγου προσπάθεια έγινε, παρά τις ελαφρύνσεις και τις φοροαπαλλαγές. Ούτε ένας σχεδιασμός από την πλευρά τους είτε κλαδικά είτε από μεμονωμένη μεγάλη εταιρεία. Κι εκεί που είχαμε επεκτάσεις ή επενδύσεις ήταν σε τομείς που εγγυητής ή άμεσος χρηματοδότης ήταν το κράτος! Ποιον κοροϊδεύουμε όταν μιλάμε π.χ. για επενδύσεις στα ιδιωτικά κέντρα υγείας; Είναι τυχαίο ότι το πρώτο που αποκρατικοποιήθηκε σ’ αυτή τη χώρα ήταν τα… καζίνα; Ότι η σφαγή για τη χορήγηση αδειών σε σχέση με τον τζόγο συνεχίζεται; Ήρθε κάποιο γκρουπ ελλήνων επιχειρηματιών με μερικά δισεκατομμύρια κεφάλαιο να επενδύσει ή να πιέσει για επενδύσεις κάποια κυβέρνηση με καθαρή στόχευση στον ιδιωτικό τομέα; Όλοι έπεσαν στο κρατικό ή ημικρατικό ή σχετιζόμενο με το κράτος γήπεδο, και σε άλλες περιπτώσεις θησαύρισαν, σε άλλες κέρδισαν πολλά και σε κάποιες εξαιρέσεις απέτυχαν. Αλλά και πάλι, όπως μας δίδαξαν πρόσφατα τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, το κράτος μπήκε ξανά στη μέση, αφού είχε γίνει η ιδιωτικοποίηση, για να ξαναπουληθούν τα ναυπηγεία σε άλλον επενδυτή αναλαμβάνοντας το ίδιο δεσμεύσεις άνω του 1 δισ. ευρώ! Κοινώς, οι φορολογούμενοι έλληνες πολίτες συνεισέφεραν τον οβολό τους όχι μόνο για τους εργαζομένους αλλά και για τους επενδυτές. Κι αυτό ονομάζεται υγιής επιχειρηματικότητα;

Ποιοι είναι πάνω στο πλοίο;
Επειδή πολλά ακούγονται για το τι πρέπει να κάνουν οι πολιτικοί για το καλό της χώρας και τι πρέπει να κάνουν οι εργαζόμενοι για τον ίδιο σκοπό, ας μας πουν οι μεγάλοι και μεσαίοι σε μέγεθος -πλην μεγάλοι σε προσωπικές καταθέσεις- επιχειρηματίες: Από τα 40-50 δισ. που έφυγαν από τις ελληνικές τράπεζες με την κρίση, πόσα είναι δικά τους και πόσα των εργαζομένων τους; Και γιατί λάκισαν όσοι λάκισαν στη μεγάλη φουρτούνα, όταν όσα κέρδισαν τα κέρδισαν από αυτό εδώ το μικρό σαπιοκάραβο που λέγεται Ελλάδα; Επειδή φοβήθηκαν ότι θα βουλιάξει και θέλησαν να διασώσουν τα κεκτημένα τους. Έτσι ώστε να επανέλθουν μελλοντικά με ζεστό χρήμα και να “επενδύσουν” στα ερείπια, κι εμείς οι απελπισμένοι μικρομεσαίοι, οι πρόσφατα άνεργοι, οι τραπεζικά υπερχρεωμένοι κτλ. να τους στρώσουμε κόκκινο χαλί και να τους ραίνουμε με ροδοπέταλα σαν να μας φέρνουν τα δολάρια του σχεδίου Μάρσαλ… Και ναι μεν στην προηγούμενη αναδιανομή πλούτου, στο χρηματιστήριο, η απληστία είχε χτυπήσει και τον κοσμάκη, γι’ αυτό πήγε και τόσο ψηλά το αεροπλανάκι αυτών που το έστησαν. Αλλά εδώ τι απληστία έχει ο μισθωτός των 1.100 ευρώ που τον εμφανίζουν σαν “άρχοντα” επειδή έχει -ακόμη- 14 κι όχι 12 μισθούς; Τι πληρώνει απ’ αυτά για να μην πεθάνει η μάνα του στο νοσοκομείο και να μάθει γράμματα το παιδί του; Πόσο φέσι του αναλογεί για κάθε υπερκοστολογημένο έργο, κάθε προμήθεια υπουργείου, κάθε αγορά του αιώνα, για τις off shore των ξύπνιων και για κάθε είδους κομπίνα πλουτισμού συγκεκριμένων επιχειρηματιών με όχημα το κράτος; Ας είμαστε λοιπόν στοιχειωδώς σοβαροί σ’ αυτή τη χώρα, που οι πάντες έχουν βαλθεί να ρίξουν εκτός από το κόστος της κρίσης και το ανάθεμα στους πολίτες. Ας μην προκαλούν περισσότερο έναν κόσμο που πληρώνει όχι με λιγότερα κέρδη αλλά με πραγματική φτώχεια το τίμημα της κρίσης. Και οι ηγεσίες της οργανωμένης κοινωνίας, μία εκ των οποίων είναι ο ΣΕΒ, όφειλαν μαζί με τους μύδρους που -εν μέρει ορθώς- εξαπολύουν κατά των πολιτικών, των κομματικών μηχανισμών, του κρατικού συστήματος, των αγκυλωμένων εργατοπατέρων κτλ., να δώσουν στους πολίτες τη δική τους οραματική πρόταση και να πρωτοστατήσουν έμπρακτα σ’ αυτή. Όχι να μας λένε γιατί οι λεμονόκουπες έχουν μερικές σταγόνες ζουμί ακόμη…

Πηγή: Εφημερίδα «Μακεδονία»

Advertisement